Zoo daar zijn we weer, na het nieuws over Frans heb ik even niet meer de gelegenheid gehad om mijn blog te schrijven. Ten eerste wil ik iedereen die iedere keer reacties achterlaten bedanken, vind het heel leuk om jullie reacties te lezen! Dan wil ik ome Henk even speciaal bedanken voor het recept. Helaas kunnen we hier niet aan alles komen dus die kom ik over een maand of twee drie bij hem eten!

Natuurlijk is er weer heel veel gebeurd. Frans hebben we de volgende dag weer terug gevonden. Gelukkig scheelde weer een haan kopen. Niet dat we de hanen uiteindelijk gister geslacht hebben. Nu denken jullie natuurlijk mietjes durfde jullie niet... Eerlijk gezegt niet helemaal nee! Maar dat was niet de enige reden dat de hanen nu nog vrolijk door onze compound fladderen. Frans was hem namelijk weer gepeerd en toen bleven we over met Henk. Aangezien er tien mensen kwamen eten en Henk een hele iele haan is hadden we bedacht dat we hem maar beter konden slachten als we Frans weer terug gevonden hadden.
Dit duurde eindelijk tot 7 uur toen meneer vrolijk over de muur van de compound heen kwam vliegen. Tegen die tijd was het echt al veel te laat om nog een kip te slachten want buiten dat het al donker was duurde het nog twee uur voordat we de kip zouden kunnen eten. Goede smoes dus... maar over drie dagen zullen ik en de hanen er toch aan moeten geloven!

Dan ben ik donderdag natuurlijk ook schoenendozen uit wezen delen voor schoenmaatjes. Kinderen in Nederland hadden speeltjes, kleren en/of toiletartikelen in een schoenendoos gestopt en via Edukans naar Kenia gestuurd. Donderdag ochtend moesten we om half acht op SaSol zijn. Tien voor half werden we natuurlijk opgebeld dat de matatu vertraging had en dat we om acht uur pas op SaSol moesten zijn. Uiteindelijk gingen we pas om half tien richting Ikutha.

Vier uur later kwamen we aan bij de eerste school. Toen we met het busje en de vrachtwagen het schoolterrein op kwamen rijden stonden alle kindjes al voor de ramen/tralies nieuwsgierig naar buiten te kijken. Toen werd er gebeld en alle kindjes kwamen naar buiten rennen en gingen in een grote groep om ons heen staan. Nou zei Rosalyne vertel maar wat... O oke, daar hadden we ons even niet op voorbereid. Gelukkig kon Robert goed improviseren. Met open mond en nerveus luisterde de kindjes naar het verhaal van Robert dat vertaald werd door Miriam.

Ondertussen kon ik lekker rond kijken naar de kinderen. Er stonden hele kleine kinderen tussen maar ook jongens van veel ouder. Renske en Jolanda (twee meiden die hier vrijwilligerswerk doen en met straatkinderen werken) hadden me al verteld dat jongeren tot 17 aangenomen worden in de eerste klas van de basisschool. De jongens die ik zag staan waren rond een jaartje of 14/15 vertelde mijn buddie mij. De kleertjes die ze aanhadden waren gerafeld en kapot en ze liepen allemaal op blote voetjes.
Na de toespraken was het eindelijk tijd voor het uitdelen van de dozen. Serieus, Sinterklaas is er niets bij. Met gespannen gezichtjes gingen de kindertjes in vier rijen staan. Kleine jongens, grote jongens, kleine meisjes en grote meisjes. In deze categorieën waren de schoenendozen ook ingepakt. Alleen werd er bij het uitdelen niet opgelet welke dozen er werden gepakt dus dat ging als nog een beetje mis.

Maar dat deed de kinderen helemaal niets. Of ze nou een grote of een kleine doos kregen ze waren er allemaal even gelukkig mee. Het grappigste vond ik om te zien dat iedereen aan elkaars cadeautjes zat en dat niemand daar ruzie over kreeg. Dat zie ik in Nederland wel eens anders gaan.

Daarna bleven we nog even hangen om naar de cadeautjes te kijken en uit te leggen wat sommige dingen waren of hoe ze werkte. Bellenblazen en klei waren bijvoorbeeld dingen waarvan ze nog nooit gehoord hadden en die ze echt hilarische vonden.

Zo dat was het weer voor nu. Spreek jullie snel weer en laat vooral veel leuke berichtjes achter!!